Amersfoort

Waarom hebben SP-fractie en Amersfoortse actieve leden zich zo ingezet voor het Irakeze gezin dat op straat belandde?

Allereerst is het onmenselijk om tegen mensen te zeggen dat ze wel hun hoger beroep in Nederland mogen afwachten, maar niet mogen leven. Want in feite is dat waar het op neerkomt. Niet het gezin ging in hoger beroep, maar de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst), de overheid dus. De landelijke regels zijn zo absurd dat dan, als er geen minderjarige kinderen meer zijn, zo’n gezin geen recht op voorzieningen meer heeft. Als argument wordt genoemd dat er in de loop der jaren genoeg contacten in Nederland moeten zijn opgebouwd die voor de mensen kunnen zorgen. Een onzinnige redenatie. Dit gezin verblijft ongeveer twaalf jaar in ons land. Altijd in asielzoekerscentra’s. Van die twaalf jaar is de familie acht keer verhuisd, van centrum naar centrum. De laatste keer in augustus 2011, toen het asielzoekerscentrum in Rotterdam brandgevaarlijk bleek te zijn. Vanwege hun juridische status mogen zij niet werken. Natuurlijk kent het gezin de nodige personen en instanties. Maar bij wie kun je, na verwijdering uit het AZC, op de stoep gaan staan en zeggen: zorg jij voor onderdak voor mijn gezin en wil jij ons onderhouden?

De burgemeester
De overheid is dus aan zet. Het is namelijk de overheid die een dergelijke onzinnige situatie mogelijk maakt. Direct nadat het gezin afgelopen maandag uit het AZC in Amersfoort moest vertrekken vond er dan ook een gesprek plaats met burgemeester Bolsius. De SP-fractie was daarbij. De reactie van de burgemeester was toen ronduit teleurstellend. Hij vond het allemaal reuze beroerd en ja, de regels waren onzinnig. Maar hij kon en mocht niks doen. De SP-fractie protesteerde fel. Als regels leiden tot een onmenselijke situatie, dan moeten die regels worden overtreden. Gaat het hier niet om een menselijke plicht? En bovendien, dit gezin had niets gedaan dat een dergelijk lot rechtvaardigde. Het was de overheid die dit alles teweeg bracht. Op dat moment representeerde de burgemeester de overheid. Hoezo niets doen?

Media
Toen is het gevecht begonnen. Gelukkig met veel aandacht van de media. Voor het gezin zelf loodzwaar, maar voor begrip en betrokkenheid van de Amersfoortse gemeenschap en haar politieke vertegenwoordigers noodzakelijk. Het was deze druk die uiteindelijk enige hoop gaf. Nadat twee jongens uit het gezin op straat hadden geslapen en hun zieke moeder illegaal met haar jongste zoon op een studentenflatje had verbleven vonden ook de woningcorporaties, daartoe opgeroepen door de SP-fractie, dat er iets moest gebeuren.

Na overleg van corporaties met Kwintes en gemeente is er toen een maatschappelijk werker vrijgemaakt, die in nauw overleg met het gezin aan een oplossing gaat werken en wel deze maand nog. Zo’n oplossing gaat dan over de langere termijn. Voor de maand april is er nog geen daadwerkelijke oplossing. Het gezin verblijft nu verspreid bij enkele particulieren die, in beginsel, voor enkele dagen gastvrijheid verlenen. Door Kwintes aangeboden daklozenopvang bleek onwerkbaar. Leefgeld wordt verstrekt vanuit een particulier noodfonds en uitsluitend voor moeder en haar jongste zoon, onvoldoende dus. Daarom hield de SP zaterdag een korte inzameling op de Varkensmarkt, die ca, €60,- opleverde. Hoopgevend is dat zich nu, als gevolg van de media aandacht, kerken en particulieren melden, die willen zien of zij een bijdrage kunnen leveren. Hartverwarmend!

De Amersfoortse gemeenschap komt dus in beweging. En de politiek? Blijft zij haar handen in onschuld wassen? Schoorvoetend werkt de gemeente – niet officieel – mee. Echte voorzieningen wil zij (nog) niet aanbieden. Blijft zij gokken op het verantwoordelijkheidsgevoel van individuele burgers, of neemt zij gewoon haar verantwoordelijkheid? Burgemeester Bolsius protesteert wel schriftelijk in Den Haag en zegt blij te zijn met de kamervragen die SP en PvdA naar aanleiding van deze situatie stellen. Onze burgemeester komt uit Rotterdam. Daar kennen ze een simpel liedje: “Geen woorden, maar daden".

door: Ad Meijer